Guesthouse closed

De komende weken of maanden is Guesthouse Hans en Hanny gesloten. Afgelopen zondag hebben we Rob naar het vliegveld gebracht en dat was het einde van 6 weken onafgebroken logé’s. Het was een erg gezellige maar ook wel een beetje vermoeiende tijd, dus even een poosje met zijn tweetjes is ook niet verkeerd.

Rob was tot december als vrijwilliger werkzaam bij het Teachers College of Education hier in Arba Minch. Hij had erg veel heimwee naar Ethiopië en vond het moeilijk om de draad in Engeland weer op te pakken. Ook had hij het gevoel dat hij nog niet genoeg gedaan had voor de school in Zigitti waar hij en zijn partner Judy het afgelopen jaar de nodige inhoudelijke ondersteuning hadden proberen te geven. Na een aantal lastige discussies over wel of geen dagvergoedingen was afgesproken dat Rob een aantal weken in Zigitti zou werken als classroom assistent en zou gaan adviseren over Action Learning en een beter gebruik van het pedagogisch centrum dat de school heeft. Echter... een week voor zijn aankomst kregen we bericht dat de onderwijsautoriteiten van de zone besloten hadden het schooljaar met een paar weken in te korten omdat men een tweeweekse meeting met alle docenten wilde organiseren. De meeste docenten zien het niet zitten en zien het als een vorm van politieke propaganda in verband met de komende verkiezingen. Van Rob’s plan om naar Zigitti te gaan kon dus niets terechtkomen. Saillant detail: inmiddels hebben alle leerlingen al 4 weken vakantie, maar de data voor de meeting zijn nog steeds niet bekend. Het lijkt erop alsof het alleen op een langere vakantie uitdraait. De vakantie is nl rond 10 mei begonnen en de scholen beginnen pas weer na het Ethiopische Nieuwjaar dat op onze 11 september valt.

Rob heeft het erg naar zijn zin gehad en vond het heerlijk om alle bekenden weer te zien. Het was een feest om samen met hem door het dorp te lopen; van alle kanten werd er “Rob! Rob!” geroepen en allerlei oud collega’s en bekenden vielen hem op de Ethiopische manier om de hals; er werd nog net niet gezoend door de mannen. In de laatste week wilde hij nog met Samuel, zijn vroegere guard, naar diens geboortedorp, Geresse in de bergen. Dat bezoek zal Rob zich nog lang heugen. Meteen zondagavond na thuiskomst, toen we op avondeten waren bij onze schoolbankjesleverancier Ashegaray en zijn vrouw Mami, voelde hij zich niet lekker. Toen dat dinsdag nog niet over was en hij steeds koortsiger en slapper werd heb ik Dan gevraagd om hem achter op de motor naar de kliniek te brengen, waar typhus geconstateerd werd (niet te verwarren met typhoid fever waartegen je wordt gevaccineerd). Deze typhus schijn je vooral op te lopen door beten van luizen. Kennelijk was het bed in het lokale hotelletje niet helemaal schoon. Gelukkig deed de antibiotica snel zijn werk – maar niet snel genoeg om zijn plannetje nog uit te kunnen voeren om drie dagen te gaan wandelen met een gids in de bergen achter ons. Dus kon hij de terugreis naar Engeland wel gezond maar met nogal wat onvolvoerde plannen aanvaarden...

Karen, de nieuwe Engelse volunteer die nu diezelfde guard heeft, was ook mee geweest naar Geresse. Woensdagochtend heb ik een auto van de missie geleend om met Karen naar de kliniek te gaan want ook zij was niet ongeschonden uit het Geresse avontuur te voorschijn gekomen. Zij had iets meer geluk: alleen een bacteriële infectie die met een andere antibioticakuur ook met een paar dagen weer onder controle was.

Inmiddels is het bezoek van Yared, de adviseur voor de nieuwbouw bij het weeshuis, ook achter de rug en is de begroting voor het nieuwe gebouw daar klaar en hebben we in principe een keus gemaakt voor de bouwer waarmee we in zee wilen gaan. Yared heeft een ontzettend goede bijdrage geleverd. Als dank voor zijn diensten hebben we hem ook een paar leuke uitjes proberen te bezorgen en zijn we een dag naar Konso (een verzameling van hele bijzondere oude ommuurde dorpjes en een schitterende erosieformatie) geweest en hebben we een moooie tocht over Lake Chamo gemaakt. Er lijken elke keer als ik er kom meer krokodillen en nijlpaarden te zijn. Dit keer hebben we zeker 60 krokodillen en 40 nijlpaarden zien zonnen. En dan zie je er ook nog de nodige zwemmen. Verder zijn de enorme aantallen pelikanen indrukwekkend en schitterend om te zien komen aanvliegen. Hopelijk kunnen we binnenkort een start maken met de bouw, dan kan ik nog mijn steentje bijdragen, want onze tijd hier begint aardig op te schieten.

Met het vertrek van Rob lijkt ook de warme periode afgelopen te zijn en is de Ethiopische zomer, de kiremt begonnen. Het heeft deze week een paar keer geregend en de luchttemperatuur is aanmerkelijk koeler, zo tussen de 22 en 24 graden. In de schaduw dus zeer aangenaam, maar zodra het onbewolkt is en de zon schijnt is het nog steeds zweten geblazen. Ook hebben we deze week vooral ‘s nachts harde, bijna Hollandse wind.

Als de kiremt en het daarbij vooral in het Noorden behorende regenseizoen een beetje doorzet raken de stuwmeren weer voller en kan de electriciteitsvoorziening hopelijk weer genormaliseerd worden. Ze hebben een prachtig woord bedacht voor de stroomtekorten: Power Sharing. Het klinkt erg positief, maar in de praktijk betekent het dat de weinige beschikbare electriciteit met zovelen gedeeld moet worden dat we de laatste weken meerdere keren drie dagen achter elkaar geen stroom hadden, dan een dag wel en vervolgens weer een dag of twee zonder zaten. Niet alleen voor ons vervelend, maar het levert ongelooflijk veel economische schade op zoals we al eerder schreven. Gelukkig lijken we de laatste paar dagen weer op een schema van een dag op een dag af te zitten.

Naast dat je veel dingen niet goed ziet gaan hier, zie je ook een paar hele leuke dingen. Vanuit het door de kerken georganiseerde (internationale) compassion-programma hebben we nu niet alleen een compassion-school bij de kerk maar is er ook een heuse voetbalcompetitie opgezet voor jonge kinderen. Prachtig om te zien, allemaal apetrots in hun voetbal shirts en vaak ook op echte voetbalschoenen. Dat moet voor deze kinderen heel bijzonder zijn want het compassion programma richt zich op kinderen uit de allerarmste gezinnen. Er is een team met spierwitte shirts, die na een week nog maar voor de helft wit waren, een team met schitterende blauwe shirts en een team met blauw rood gestreepte shirts: allemaal met rugnummer 14 en de trotse vermelding Henry. Een paar keer per week vinden de wedstrijden plaats en er komen zowaar ook toeschouwers en aan het gejoel te horen wordt er regelmatig gescoord (vanuit onze veranda kunnen we het sportveld nl net niet zien). Soms zie ik een stukje van de training die door iets oudere jongens aan de kleintjes gegeven wordt en dat gaat er helaas op zijn Ethiopisch niet echt zachtzinnig aan toe. Net als op de scholen zijn lijfstraffen ook hier heel gewoon en bijzonder naar om te zien.

Deze week liep ik naar huis en kwam ik zo’n trots voetbalteam tegen op weg naar onze compound. Er was een heel leuk jochie bij dat een paar woorden Engels sprak en mij onder andere naar mijn naam vroeg. Toen vervolgens een aantal andere kinderen weer eens ‘you, you, you!’ begonnen te roepen riep hij hen tot de orde en zei: “don’t shout ‘you you!’, her name is Hanny!” En daar heb ik hem maar even een groot compliment voor gegeven, want van dat ‘you, you, you!’ wordt je af en toe stapelgek.

Komende week gaan we een paar dagen weg naar Awassa en Lake Langano. Van Father John kreeg ik als verjaarskado een auto een paar dagen gratis ter beschikking en van Hans een paar nachtjes in een mooi resort. Lake Langano is het enige meer in Ethiopië waarin je kunt zwemmen, dus nu maar hopen dat het weer mooi is.